Efsane-Arkiler /* Muhabbet */

MERHAMET

Bu bir sorgulamadır. Kendimi sorgulayacağım.
Kendi sorgumda da başkalarını sorgularken olduğum kadar acımasız olabilecek miyim?
Yoksa her hatama bir savunma bulup karşı savunmaya mı geçeceğim?
Söyle bakalım yüreğim sen neden bu kadar yufkasın?
Neden kin yok içinde? Neden küsemiyorsun kimseye?
Her defasında sırtından hançerlendiğin halde, o hançeri tutan ellere neden sarılıyorsun?
Neden bu kadar kolay af ediyorsun ihanetleri?
Bu merhamet niye?
27 senelik kalbimsin benim. Fakat hala seni anlayamadım.
Hangi şartlarda kırılırsın biliyorum. Ama neden böyle kolay af edersin anlayamıyorum.
Hatırlıyor musun? Çok zaman önceydi.
Başımı yastığıma koyduğum zaman iç sesimi duyabiliyordum. Rahattım. Çocuktum o zaman,yüreğim
bir başka çarpıyordu. Hayallerim bambaşkaydı. Geleceğimi hayal edebiliyordum. Monoton değildi
kalp atışlarım. Heyecanlarım vardı. O zaman da merhamet sahibiydim. Ama merhametim iç sesimin önüne geçmiyordu. Yahut şöyle demeliyim, İnsanlara gösterebildiğim sabır, tahammül derecemin yüksekliği , beni bu kadar rahatsız etmiyordu.
Ne oldu? Ne oldu da artık insanlara gösterdiğim tahammül beni rahatsız ediyor?
Belki de tükendim. Kendimi zorlamak mı beni rahatsız eden?
Artık yolda yanımdan geçen bir insanın bana çarpmasını tebessümle karşılayamıyorum.
Durakta beklediğim otobüsün gecikmesi eskiden bu kadar sinirlerimi bozmazdı.
Sabahları uykumun en tatlı yerinde alt komşumun elektrikli süpürgesinin sesiyle uyanmak canımı bu kadar sıkmazdı eskiden.
Oğlum ,eşim,annem,babam,arkadaşlarımın hiç biri beni anlamıyor.Doğruyu söylemek gerekirse bende onları anlamıyorum artık.Herkesin karşısındaki insanla menfaat ilişkisi içinde olmasını anlamak istemiyorum.Oğluma dedesi geçen gün soruyor.
-Anneni niçin seviyorsun? Cevap içimi acıttı.
-Annem bize yemek yapıyor dede.
Duymazdan geliyorum.Her zamanki gibi işime gelmeyen hoşuma gitmeyen şeyleri duymuyorum.
Kendimi tanıyamadım ben bunca yıldır.Ama anladım ki kendini tanımak önemli değil.Sınırlarını bilmek önemli.İnsanın sınırları zorlandıkça kendine olan saygısı yitiyor.Ben kendime olan saygımı henüz kaybetmedim.Ama şurası kesin ki bu kadar merhametli olmaya devam edersem; insanlar merhametime sığınmaya,yüreğimi yaralamaya devam edecek.Ve günün birinde saygımı kaybetmesem de merhametimi kaybederim diye çok korkuyorum.


M.Aslan